Het eerste weekend van het jaar was een perfect weekend om eens goed de toon voor 2018 neer te zetten. Mijn vrouw en ik hadden een inzichtsmeditatieweekend geboekt in de bossen op de Veluwe. Wat kan er misgaan tijdens zo’n driedaagse zen-marathon? Stilzitten, jezelf leren kennen en verblijven in een oase van rust,…
“F#%$cking hell!” klonk het aan de andere kant van de telefoon. Ik ging iets eerder naar de retraite, aangezien mijn vrouw nog moest werken. De vrijdag begon met een gezellige lunch om elkaar te leren kennen. Dat was wel handig want het zou een weekend worden waarin er verder niet met elkaar gesproken zou worden. Die afwezigheid van interactie, daar waren we niet op voorbereid. En dat belde ik nog even door, een half uur voordat de stilte van drie dagen begon. “F#%$-king-hell” klonk het nogmaals.
Mindful
Ik was erop voorbereid, de lange zitsessies en de focus op de ademhaling. Maar de stilte, nee. Drie dagen lang geen communicatie en dat betekent ook geen telefoontjes, mail of WhatsApp. Hoe houd je dat vol als je smartphone praktisch vergroeid is met linkerhand? Ik kreeg al ontwenningsverschijnselen bij de gedachte dat ik mijn tablet niet aan kon raken. Drie dagen opgesloten zitten in je eigen hoofd: overleef ik dat wel? Het bleek voor mij het beste cadeau wat ik mij in een periode van stress en overspannenheid kon geven. Mediteren betekende in dit geval ook stilstaan bij jezelf. Dat is de kracht van Vipassana (inzichtsmeditatie), zo bleek. Nou ben ik over het algemeen vrij nuchter en voor wie mij toch ‘zweverig’ vond, het kan dus een tandje erger. Het lijkt heel erg op Mindfulness, waarbij het draait om het hier en nu.
Bijna twee maanden later is het mediteren een vast moment van de dag. Niet alleen zittend op mijn kussentje, maar ook tijdens het afwassen, schoonmaken, koken en -ja het kan- fotograferen. Hoe? Laat ik er nog maar een paar posts over schrijven…