In 2007 woonde ik een half jaar in Japan. Tien jaar later beklijft er nog een stukje heimwee en zwijmel ik vaak genoeg terug. Een staat van nostalgie die de Japanners ‘natsukashii’ noemen. De geluiden, de geuren, auto’s die links op de weg rijden: het zijn de kleine details die ik mis aan de straten van Japan.
‘Pieuw, pieuw, pieuw’ klinkt uit de verkeerslichten, terwijl de voetgangers groen licht krijgen om over te steken. Het zijn de kleine dingen in de grote, brede straten van Sendai die mij altijd bij zullen blijven. In Kyoto piepen de oversteekplaatsen wel anders en klinkt het signaal als een oud-Japans riedeltje. Digitaal weliswaar, dat dan wel.
Het is fascinerend hoe de oude stijl zijn weg vindt in de moderne metropolissen. Ook in de gebouwen, waar huizen met karakteristieke dakpannen staan tussen de hoge wolkenkrabbers. Fascinerend zijn de mensen die in de geordende chaos van de grote steden van A naar B bewegen.
Zo lijkt Tokio een mierennest en verdient het metroplan een tweede blik om het te begrijpen. Of een derde, een vierde. Punctueel en efficiënt duiken zij ondergronds en verschijnen ze kilometers verder uit de metrostations die als molshopen uit de straatstenen puilen.
De schreden zijn vlot, de blikken vastberaden. Forensen die op tijd van huis naar werk proberen te komen. Scholieren, zowel meisjes als jongens, die het uiterlijk nog even checken in een meegenomen spiegel in de metro. Hectiek. Behalve in het weekend, want dan is er tijd om relaxt te slenteren in de straten van Japan.
*Onderstaande foto’s zijn genomen in Sendai, Nagano, Matsumoto, Osaka, Tokio en Kawagoe in 2012 en 2015.
